Categorie: Volwassenen

Het Nieuwe Verbond vervult het Oude Verbond, waarmee het Oude Verbond tot een einde komt. Zolang het Oude Verbond nog van kracht was, kon het Nieuwe Verbond niet beginnen. Met andere woorden: eerst moest het Oude Verbond worden vervuld of beëindigd, zodat de weg vrijgemaakt kon worden voor het Nieuwe Verbond. Het Oude gebod moest beëindigd worden, omdat het zwak en niet effectief was. Het bood wel vergeving van zonden, maar die was niet blijvend.

Hebreeën 7:18

Want de terzij­destelling van het voorgaande gebod vindt plaats vanwege zijn zwakheid en nutteloosheid.

Het oude moest ruimte maken voor iets beters. Het Nieuwe Verbond is niet zwak of ineffectief, maar juist krachtig, eeuwigdurend en onvergankelijk!

Volgens Hebreeën 7:19 was de wet, oftewel het Oude Verbond, de aanleiding voor een betere hoop: het Nieuwe Verbond. Door dit Nieuwe Verbond kunnen wij vol vertrouwen dichter bij God komen, en onze Heer Jezus is daarvoor de garantie en de borg.

Hebreeën 7:22

in zoverre is Jezus Borg geworden van een zoveel beter verbond.

Toen Jezus bij Zijn opstanding onze Hogepriester werd, markeerde dat de overgang van het Oude Verbond naar het Nieuwe Verbond.

Wat een geweldig voorrecht dat wij Jezus Christus mogen kennen als onze Hogepriester, die voor ons bidt, zorgt en pleit!

We kunnen stellen dat de Schrift, van Exodus tot en met het boek Maleachi, voornamelijk draait om de heerschappij van de wet. Daar tegenover staat het Nieuwe Verbond, ofwel het Nieuwe Testament, dat gericht is op de heerschappij van genade. Genade is namelijk het belangrijkste kenmerk van het Nieuwe Verbond, en daarin speelt de wet geen rol.

Romeinen 3:21-22, 24

(21) Maar nu is zonder de wet gerechtigheid van God geopenbaard, waarvan door de Wet en de Profeten is getuigd: (22) namelijk gerechtigheid van God door het geloof in Jezus Christus, tot allen en over allen die geloven, want er is geen onderscheid. (24) en worden om niet gerechtvaardigd door Zijn genade, door de verlossing in Christus Jezus.

De wet spreekt wel over het Nieuwe Verbond (leven uit geloof), maar de wet is niet het Nieuwe Verbond.

Wanneer we het Nieuwe Verbond lezen en bestuderen, ontdekken we zelfs dat het de afwijzing van de wet inhoudt.

Onze Bijbel is grof onderverdeeld in het Oude en het Nieuwe Testament.

Als we het hebben over een “testament,” betekent dat in feite hetzelfde als een verbond. Een verbond is een testament en een testament is een verbond. In beide gevallen wordt de wil van iemand vastgelegd. Het Nieuwe Verbond, ook wel het Nieuwe Testament, draait om onze Heer Jezus Christus. Hij wordt daarom “de Middelaar van het Nieuwe Verbond” genoemd, en ook “de Hogepriester van het Nieuwe Verbond.”

1 Timotheüs 2:5

Want er is één God. Er is ook één Middelaar tussen God en mensen, de mens Christus Jezus.

Hebreeën 8:6

Nu heeft Hij echter een zoveel voortreffelijker bediening ontvangen, zoals Hij ook van een beter verbond Middelaar is: een verbond dat in betere beloften is vastgelegd.

Lees ook Hebreeën 9:15 en 12:24.

Het Oude Verbond is, zoals gezegd, het verbond met Mozes (het Mozaïsche verbond) en hetzelfde als het verbond der wet!

De Bijbel gaat vanaf Exodus tot aan Maleachi over de wet. Alleen het boek Genesis niet, want toen bestond de wet nog helemaal niet.

In Psalm 89 vinden we een belofte die aan David gegeven werd. Die is ook vermeld in 2 Samuël 7.

2 Samuël 7:11-13

(11) en sinds de dag waarop Ik richters aangesteld heb over Mijn volk Israël. Maar Ik heb u rust gegeven van al uw vijanden. Ook maakt de HEERE u bekend dat de HEERE voor ú een huis zal maken. (12) Die zal voor Mijn Naam een huis bouwen, en Ik zal de troon van zijn koningschap voor eeuwig bevestigen. (13) Wanneer uw dagen voorbij zijn en u met uw vaderen ontslapen bent, zal Ik uw nakomeling na u, die uit uw lichaam voortkomt, doen opstaan en Ik zal zijn koningschap bevestigen.

Deze belofte heeft wel op de één of andere manier te maken met de belofte aan Abraham en zijn zaad, nageslacht, want David is nageslacht en dus zaad van Abraham. Alleen de belofte aan David hield in dat er een Koning of Koningshuis zou zijn, dat eeuwig zou blijven.

Er zou dus een onwankelbaar Koninkrijk zijn, dat wil zeggen: een eeuwig Koninkrijk. David zou wel sterven, maar Iemand uit zijn nageslacht komen zou komen en eeuwig leven!

Lees nog eens 2 Samuël 7:12 en Handelingen 13:36-37.

Dus er zou een koning komen, die nooit zou sterven. Dat kan alleen de Heere Jezus Christus zijn, want in Zijn opstanding uit de doden ontving Hij eeuwig leven en een eeuwig Koninkrijk.

Het Oude Verbond, gebaseerd op de wet, is beëindigd, en volgens de Bijbel zelfs vernietigd—door beide partijen. Israël kreeg de wet, die gold zolang men in Kanaän, het beloofde land, woonde. Door ontrouw heeft Israël de wet zelf tenietgedaan.

God heeft de wet eveneens beëindigd aan het kruis. De wet van God eiste de dood van de zondaar, maar de Heer Jezus stierf in plaats van de mensheid (Romeinen 8:3). In de Bijbel lezen we dat de mens der wet gestorven is, gekruisigd met Christus (Galaten 2:20).

Galaten 2:19-20

(19) Want ik ben door de wet voor de wet gestorven, opdat ik voor God zou leven. (20) Ik ben met Christus gekruisigd; en niet meer ik leef, maar Christus leeft in mij; en voor zover ik nu in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, Die mij heeft liefgehad en Zichzelf voor mij heeft overgegeven.

Waarom zou iemand dan nog onder die wet willen leven? Het is duidelijk bewezen dat de mens, met al zijn fouten en tekortkomingen, niet in staat is aan de eisen van de wet te voldoen. Het Oude Verbond was immers voorwaardelijk, en daarom werd het ook door beide partijen beëindigd.

Gelukkig is er een Nieuw Verbond gekomen. Dit verbond is eeuwig en onvoorwaardelijk, zodat we er, ondanks onze fouten en tekortkomingen, toch deel aan kunnen hebben. Zo zijn wij dus naar het Oude Verbond gestorven en hebben door opstanding uit de dood met Christus nieuw leven gekregen (door God geschonken) en kunnen zo voor God leven (Romeinen 6:4-5, 11).

Het is heel belangrijk om de twee voornaamste verbonden die God gesloten heeft, namelijk het Oude en het Nieuwe Verbond, uit elkaar te houden, want zij zijn absoluut niet hetzelfde.

Het Oude Verbond, ook wel het verbond van de wet genoemd, is definitief beëindigd. Het bestaat simpelweg niet meer, en er is geen enkele reden waarom iemand onder dit oude verbond zou willen of moeten leven. Dat is iets om dankbaar voor te zijn, want als we onder de wet van Mozes zouden moeten leven, waren we verplicht om de hele wet te volgen, inclusief al de voorgeschreven feesten.

Bovendien, als iemand zelfs maar één van de regels van het oude verbond overtrad, betekende dat dat hij de hele wet had overtreden en schuldig was aan de dood.

Galaten 5:3

En nogmaals betuig ik aan ieder mens die zich laat bes­nijden, dat hij verplicht is de hele wet te onderhouden.

Dat lijkt mij beslist geen hoopvolle gedachte, toch?

In het boek Genesis vinden wij beloften die God bijvoorbeeld aan Abraham, Izak en Jakob gedaan heeft en die:

1. onvoorwaardelijk waren en
2. pas in het zaad van Abraham (dat is: in Christus, volgens Galaten 3:16) vervuld zouden worden.

Het Mozaïsche verbond (dat wil zeggen: het verbond met Mozes), was daar tegenover het eerste verbond, dat voorwaardelijk was en dat we onder de namen het verbond der wet of het Oude Verbond kennen. In het verbond der wet stelt God duidelijke voorwaarden aan de mens. Bijvoorbeeld:

Leviticus 18:5

Mijn verordeningen en Mijn bepalingen moet u in acht nemen. De mens die ze houdt, zal erdoor leven. Ik ben de HEERE.

Of door de apostel Paulus herhaald in:

Romeinen 10:5

Want Mozes schrijft over de gerechtigheid die uit de wet is: De mens die deze dingen gedaan heeft, zal daardoor leven.

Zo wordt de rechtvaardigheid beschreven die uit de wet is. De clou is nu dat aan de wet niets mis is, maar aan de mens wel. Want de Bijbel leert ons dat in de natuurlijke mens niets goeds woont en hij van zichzelf een zondaar is, die God niet kan behagen (Romeinen 7:7-14; Romeinen 8:7-8).

Dus in de praktijk heeft de wet, het voorwaardelijke oude verbond, geen nut!

De meeste verbonden die wij in de Bijbel vinden, zijn verbonden tussen God en de mensen. Meestal gaat zo’n verbond van God uit, anders gezegd; God is meestal de initiatiefnemer.

Als we nu de verbonden in de Bijbel onderzoeken, zien we dat altijd in de verbonden iets over de toekomst beloofd wordt en we zien ook hoe verschillend de beloften ook mogen zijn, dat ze in wezen allemaal op hetzelfde neerkomen.
Dat kan ook niet anders, want de Bijbel zegt: “Immers, zovele beloften van God als er zijn, die zijn in Hem ja en in Hem amen, tot verheerlijking van God door ons.”

2 Korinthe 1:20-22

(20) Immers, zovele beloften van God als er zijn, die zijn in Hem ja en in Hem amen, tot verheerlijking van God door ons. (21) En Hij Die ons met u bevestigt in Christus en ons gezalfd heeft, is God, (22) Die ons ook verzegeld heeft en het onderpand van de Geest in onze harten gegeven heeft.

God vervult dus in onze Heere Jezus Christus al Zijn beloften. Niet allemaal tegelijk, maar Hij, Christus, doet het, want Hij is de Bouwer, Hij is Degene die het uitvoert.

Wat is eigenlijk een verbond?

Een overeenkomst, een verbintenis, een belofte—dat is het, toch? Het gaat om een afspraak tussen minimaal twee partijen, die soms onder voorwaarden wordt gesloten en soms onvoorwaardelijk is. Voorwaardelijk houdt in dat er eisen worden gesteld, zoals: “Als jij dit of dat doet, dan geef ik je dit of doe ik dat.”
Maar een verbond kan ook eenzijdig zijn, zonder voorwaarden voor de andere partij. Denk bijvoorbeeld aan wat God tegen Abraham zegt in:

Genesis 22:17

zal Ik u zeker rijk zegenen en uw nageslacht zeer talrijk maken, als de sterren aan de hemel en als het zand dat aan de oever van de zee is. Uw nageslacht zal de poort van zijn vijanden in bezit hebben.

Dan is dat een belofte van God aan Abraham en daarmee een onvoorwaardelijk verbond. Wanneer God zo’n belofte doet, betekent dit dat Hij Zichzelf aan deze belofte gebonden heeft om die te vervullen, zelfs als het een eenzijdige belofte is.

Reken maar, Hij doet dat ook zeker!

Er zijn twee verbonden, net zoals veel dingen in de Bijbel in tweevoud voorkomen. We kennen een oude en een nieuwe schepping. God vervangt de oude schepping door een volledig nieuwe. We kennen de eerste en de laatste, ofwel de tweede Adam. De eerste mens was aards, afkomstig uit de aarde; de tweede is de Heer, afkomstig uit de hemel (1 Korinthe 15:47). De eerste is vergankelijk en verdwijnt, terwijl de tweede—de laatste—blijvend en definitief is. Vandaar ook het gezegde: “Wie het laatst lacht, lacht het best.”

God neemt het eerste weg om plaats te maken voor het tweede (Hebreeën 10:9). Dit is een vast principe in de Bijbel. Daarbij gebruikt God het eerste als basis om daaruit het tweede, het definitieve, voort te brengen. Dit geldt zeker ook voor de schepping. De oude schepping heeft een doel, namelijk het voortbrengen van een nieuwe schepping.

Zo zijn er ook het Oude Verbond en het Nieuwe Verbond. Het Oude Verbond is definitief voorbij—vernietigd en beëindigd. Het Nieuwe Verbond is beschikbaar voor iedereen die het wil aannemen.

Dus aannemen a.u.b.!