Categorie: Jongeren

Openbaring 22:21
De genade van onze Heere Jezus Christus zij met u allen. Amen.

Christus heeft het laatste woord
We zijn bij het slot van de Bijbel terechtgekomen. Het is prachtig om te zien dat we in het begin van de Bijbel al geconfronteerd worden met het spreken van God. En zo eindigt de Bijbel ook, namelijk met het spreken van Christus. Hij staat aan het begin van de dingen, maar Hij is ook het einde van de dingen. Het laatste woord in de Bijbel is “Amen”. Dit betekent dat al het voorgaande wis en waarachtig is. God heeft gesproken en wat Hij heeft gesproken is waar en al de dingen zullen in en door Hem vervuld worden.

Christus zegt in Openbaring 1:8: “Ik ben de Alfa en de Oméga, het Begin en het Einde, zegt de Heere, Die is, en Die was, en Die komen zal, de Almachtige.” Als Christus hier zegt dat Hij “het Einde” is, dan wordt daar niet alleen mee bedoeld dat Hij de dingen afsluit, doet ophouden, maar veel meer dat Hij het doel, de eindbestemming is van de dingen.

In ons spraakgebruik zeggen wij wel eens dat we iets of iemand het einde vinden. Dat betekent dat wij het geweldig vinden. Mag Christus voor ons ook het “einde” zijn. Mag Hij het doel van ons leven en bewegen in deze wereld zijn, maar dat wij Hem ook geweldig vinden om Wie Hij is en om wat Hij elke dag betekent in ons leven.

Christus is de Amen, de trouwe, en waarachtige Getuige, het Begin der schepping Gods.

Johannes 3:6
Hetgeen uit vlees geboren is, is vlees en hetgeen uit den Geest geboren is dat is geest.

Deze maand wil ik graag samen met jullie het onderwerp wedergeboorte bestuderen.

Ook in andere godsdiensten kent men een dergelijk woord, namelijk reïncarnatie. Letterlijk betekent dat: vleeswording. We zullen in de komende studie zien dat de Bijbel leert dat wedergeboorte niet “opnieuw vleeswording” betekent, maar geestwording. Reïncarnatie is dus niets meer dan een verbastering van de leer van de wedergeboorte. Het grote verschil is dat reïncarnatie over aards leven gaat en wedergeboorte over eeuwig leven.

Wedergeboorte kwam tot stand door de opstanding van de Here Jezus. Daarvoor was wedergeboorte niet mogelijk.

Ondanks dat het woord maar zes keer voorkomt, kun je wel stellen dat wedergeboorte het centrale onderwerp is in de Bijbel. Wel wordt er vaker over wedergeboorte gesproken, maar worden er andere woorden gebruikt zoals, ‘uit God geboren worden’, ‘uit of naar de Geest geboren worden’ of ‘uit Hem geboren worden’. Volgens de Bijbel is wedergeboorte het middel of de methode van God om een oude en onvolmaakte schepping te vervangen voor een volmaakte nieuwe schepping.

Het is niet mijn bedoeling dat deze studie alleen een theoretische woordstudie wordt; ik hoop dat het zal mogen bijdragen tot meer kennis van Gods woord en we daardoor zullen opgroeien tot volwassen gelovigen. We zullen ervaren dat als we bereid zijn om de Heer Zijn werk in ons te laten doen, dat ook gevolgen zal hebben voor ons dagelijks leven. Het zal namelijk ons denken en inzichten (die van nature betrekking hebben op de oude schepping) veranderen, om vervolgens te ervaren dat je meer gericht wordt op de toekomst, een volmaakte nieuwe schepping.

Johannes 3:3
Voorwaar, voorwaar zeg ik u; Tenzij dat iemand wederom geboren worde, hij kan het koninkrijk Gods niet zien.

Om goed te begrijpen wat wedergeboorte is, is het belangrijk om te kijken wat de betekenis is van het Griekse woord dat hier gebruikt wordt. Het woord “gennao”, dat hier vertaald is met wedergeboorte, kan het beste vertaald worden met “voortbrengen”. Het woord zelf zegt niets over de manier van voortbrengen. Dit moet blijken uit het zinsverband. In de Bijbel is het daarom verschillend vertaald.

Als het om een vrouwelijke activiteit gaat, zoals de geboorte van een kind, wordt het vaak vertaald met baren, als echter de voortbrenger een man is wordt gennao vertaald met gewinnen of verwekken. Dit zien we ook hier in Johannes 3:3. Nicodémus vat het op als een vrouwelijke activiteit, maar uit het antwoord van de Here Jezus in vers 5 kunnen we afleiden dat het niet gaat om een vrouwelijke, ofwel een natuurlijke geboorte, maar een mannelijke activiteit. Geboren worden uit Geest is een mannelijke activiteit, Geest is namelijk altijd mannelijk.

Om uit te drukken dat het om een tweede geboorte gaat, gebruikt de Bijbel drie verschillende Griekse bijwoorden, namelijk het woord “palin” wat “opnieuw” betekent, het tweede bijwoord “anothen” verwijst naar de oorsprong, namelijk “van boven”, het derde bijwoord “ana” geeft de richting aan namelijk “naar omhoog”. Wedergeboorte is dus iets wat opnieuw gebeurt, maar dan met een andere oorsprong, niet meer aards, maar hemels en met een andere bestemming, eeuwig leven in plaats van de dood.

De Here Jezus was de eerste die opstond uit de dood en werd daardoor het hoofd van de nieuwe schepping. Hij was ook de eerste die wedergeboren werd. Vergelijk 1 Korinthe 15:20.

Romeinen 5:12
Daarom, gelijk door een mens de zonde in de wereld ingekomen is, en door de zonde de dood; en alzo de dood tot alle mensen doorgegaan is, in welken allen gezondigd hebben.

De Bijbel leert ons dat het noodzakelijk is dat we wedergeboren worden. We kunnen hier dus al uit concluderen dat onze natuurlijke geboorte, in de Bijbel ook wel vlees, oude mens of oude natuur genoemd, dus niet voldoende is. De Here Jezus bevestigt dit door te stellen dat om het Koninkrijk van God binnen te kunnen gaan, we eerst wedergeboren moeten worden. Zie Johannes 3:4.

De natuurlijke mens is door zijn geboorte uit Adam een zondaar en daardoor ongeschikt voor het koninkrijk van God. Het is dus noodzakelijk dat we van deze oude zondige natuur verlost worden. Dat is al gebeurd op Golgotha, toen de Here Jezus onze oude mens in de dood heeft gebracht. Romeinen 6:2: “Wij die der zonde gestorven zijn…” Romeinen 6:4: “Wij zijn dan met Hem begraven…” Let op, het woord zonde (enkelvoud) wordt hier gebruikt. Het woord zonde verwijst naar onze zondige menselijke natuur. Het gaat hier dus niet om zonden. Zonden zijn wel een gevolg van de zonde. Neem bijvoorbeeld een zieke boom, die kan geen gezonde vruchten voortbrengen. De oorzaak ligt dan niet bij de vruchten, maar bij de boom. Je kunt onze stamboom of oude mens daarmee vergelijken. Wij zondigen, omdat we zondaar zijn.

In Johannes 3:6 zegt de Here Jezus dat vlees door vlees wordt voortgebracht, wat betekent dat wij onze oude natuur van onze ouders geërfd hebben. We zijn dus als het ware erfelijk belast, er is geen sprake van keuze. Als we wedergeboren zijn, is er wel een keuzemogelijkheid, namelijk wie wij willen dienen: De oude mens of de nieuwe mens.

1 Korinthe 15:44
Een natuurlijk lichaam wordt er gezaaid een geestelijk lichaam wordt er opgewekt. Er is een natuurlijk lichaam, en er is een geestelijk lichaam.

We hebben al eerder gezien dat wat hier een natuurlijk lichaam wordt genoemd, ook wel vlees en bloed genoemd, niet kan binnengaan in het Koninkrijk van God. Toch zien we in de praktijk vaak dat mensen, met de beste bedoelingen, zichzelf willen verbeteren. Iedereen maakt zich daar wel eens schuldig aan, ook gelovigen. Door vroom en religieus te leven en zichzelf bepaalde regels op te leggen, hoopt men toch binnen te gaan in het Koninkrijk.
Maar hoe goed we ook ons best doen, we kunnen op deze manier niet met God verzoend worden. Het is gedoemd om te mislukken, we blijven namelijk vlees en bloed. Denk maar eens aan alle goede voornemens die we soms hebben. In de praktijk komt er vaak niets van terecht, wat meestal tot veel frustraties leidt. Het is daarom belangrijk dat we de oorzaak kennen van ons gedrag. Deze ligt namelijk in onze afkomst. Ook Paulus komt tot deze conclusie in:

Romeinen 7:18, 19
Want ik weet, dat in mij, dat is, in mijn vlees, geen goed woont; want
het willen is wel bij mij, maar het goede te doen, dat vind ik niet. 19 Want het goede, dat ik wil, doe ik niet, maar het kwade, dat ik niet wil, dat doe ik.

Als we dus eerlijk naar onszelf kijken, moeten we net als Paulus erkennen dat we niet in staat zijn ons zelf te verlossen, zoals hij zegt in:

Romeinen 7:24
Ik ellendig mens, wie zal mij verlossen uit het lichaam dezes doods.

We moeten namelijk verlost worden van onze oude natuur om een nieuwe te kunnen ontvangen.

Romeinen 6:7
Want die gestorven is, die is gerechtvaardigd van de zonde.

De straf voor onze zonden is dus gedragen door de Here Jezus. Onze zonden zijn verlost, maar daarmee zijn we nog niet verlost van onze oude natuur. De Bijbel leert ons dat er maar één manier is, om van onze oude natuur of de zonde verlost te worden en dat is de dood. De dood is niet alleen het gevolg van de zonde, maar ook het einde ervan. “Gelijk de zonde geheerst heeft tot de dood”. (Romeinen 5:21)

Doordat de Here Jezus stierf in onze plaats werden wij verlost van de zonde of de oude mens. Nadat de Heer geleden had voor onze zonden, moest Hij nog sterven voor onze zonde. Zijn lijden bracht ons vergeving van zonden, maar Zijn dood bracht ons pas de verzoening met God. “. . . indien een voor allen gestorven is, zij dan allen gestorven zijn. “ (2 Korinthe 5:15)

Met Hem is de gehele mensheid in de dood gebracht. Gelukkig is het daar niet bij gebleven, want dat zou betekenen dat we wel verlost zijn van de zonde, maar tegelijkertijd gestorven zijn. Ons leven hier op aarde zou dan volkomen zinloos zijn geweest, terwijl de prijs zo hoog was. “Wetende dat gij niet door vergankelijke dingen verlost zijt uit uw ijdele wandeling, die u van de vaderen overgeleverd is; Maar door het dierbaar bloed van Christus, als van een onbestraffelijk en onbevlekt Lam”. (1 Petrus 1:18, 19)

Wij zijn wedergeboren met een bepaald doel, niet om ons leven af te nemen, maar juist om ons leven te geven. Wij zijn niet alleen met Hem gestorven, maar wat meer is, we zijn ook met Hem opgewekt. Daardoor hebben we eeuwig leven ontvangen.

Jesaja 53:5
Maar Hij is om onze overtredingen verwond; om onze ongerechtigheden is Hij verbrijzeld; de straf, die ons de vrede aanbrengt, was op Hem, en door Zijn striemen is ons genezing geworden.

Zoals ik al eerder heb aangeduid, is er verschil tussen zonde en zonden. Dit vers in Jesaja spreekt over zonden (meervoud). Het gaat hier niet over de zonde, onze oude natuur, maar over onze daden of de vruchten van onze zondige natuur. In het Oude Testament wordt al geprofeteerd dat de Here Jezus zou komen om onze zonden op zich te nemen. Het gaat hier over het lijden van de Here Jezus. Het lijden dat op de Here Jezus kwam, was een gevolg van de toorn van God, vanwege onze zonden. “Die Zelf onze zonden in Zijn lichaam gedragen heeft op het hout”. (1 Petrus 2:24)

Omdat God rechtvaardig is, is het noodzakelijk dat de zonden bestraft worden. Deze straf is door de Here Jezus op Zich genomen en gedragen. “. . . zodat Hij [God] Zelf rechtvaardig is, ook als Hij [God] hem rechtvaardigt die uit het geloof van Jezus is…”. (Romeinen 3:26; vertaling N.B.G.)

De Here Jezus is dus het middel, waardoor God onze zonden kan vergeven. Het resultaat hiervan is: “Zalig zijn zij, welker ongerechtigheden vergeven zijn, en welker zonden bedekt zijn; Zalig is de man, welken de Here de zonden niet toerekent”. (Romeinen 4:7, 8; Psalmen 32:1)
Als we begrijpen dat de gehele mensheid van nature verloren is, moeten we ons afvragen voor wie we verloren zijn. We zijn niet het eigendom van onszelf, maar Gods eigendom. Daarom is het in de eerste plaats Gods zaak. Hij voorziet dan ook in een verlossingsplan voor deze wereld. Wedergeboorte heeft een belangrijke plaats in dit verlossingsplan. We worden wedergeboren met als bestemming, niet de oude schepping, maar de nieuwe schepping.

Johannes 12: 24, 25
Voorwaar, voorwaar zeg ik u: Indien het tarwegraan in de aarde niet valt, en sterft, zo blijft hetzelve alleen; maar indien het sterft, zo brengt het veel vrucht voort. 25 Die zijn leven liefheeft, zal hetzelve verliezen; en die zijn leven haat in deze wereld, zal hetzelve bewaren tot het eeuwige leven.

Dit tarwegraan is in de eerste plaats een beeld van de Here Jezus, die doordat Hij gestorven is veel vrucht draagt, namelijk de Gemeente. In het Hebreeuws is het woord voor tarwe verwant aan het woord voor zonde. Het tarwegraan wordt hier vergeleken met de natuurlijke mens, die met zonde belast is. In de eerste instantie dus een beeld van de Here Jezus die voor ons tot zonde gemaakt is.

“. . . indien het sterft, brengt het veel vrucht voort. ” Het blijft niet bij sterven. Het uiteindelijke doel is vrucht dragen. Als je verder leest in Johannes 12 zie je dat de Heer het beeld van het tarwegraan op iedere gelovige van toepassing brengt. “Die zijn [aardse] leven liefheeft, zal hetzelve verliezen; en die zijn leven haat in deze wereld, zal hetzelve bewaren tot het eeuwige leven”. Er is dus sprake van twee soorten levens.

“Een natuurlijk lichaam wordt gezaaid, een geestelijk lichaam wordt opgewekt”. (1 Korinthe 15:44) Een natuurlijk lichaam is tijdelijk aards leven, een geestelijk lichaam is eeuwig. Opstanding en wedergeboorte brengen beiden eeuwig leven voort. Ze zijn dus synoniem. Wedergeboorte is gelijk aan opstanding, maar omgekeerd is het daarom nog niet waar. Opstanding is nog geen wedergeboorte. De Bijbel kent namelijk ook een opstanding van het vlees, zoals bij Lazarus en het dochtertje van Jaïrus. Beiden stonden op uit de dood, maar zijn vervolgens ook weer gestorven. De Here Jezus daarentegen was de eerste die opstond uit de dood in nieuwheid des levens, eeuwig leven. Deze opstanding is gelijk aan wedergeboorte.

Exodus 14:22
En de kinderen Israëls zijn ingegaan in het midden van de zee, op het droge; en de wateren waren hun een muur, aan hun rechter en aan hun linkerhand.

We hebben gezien dat wedergeboorte in de eerste plaats van toepassing is op de Here Jezus, daarna wordt het toegepast op alle gelovigen die na de opstanding van de Here Jezus tot geloof zijn gekomen. “Gij, die Mij gevolgd zijn in de wedergeboorte”. (Matthéüs 19:28)

Vervolgens wordt het begrip wedergeboorte ook toegepast op het volk Israël. Na de opname van de Gemeente, zal Israël als eerste volk, uit alle andere volken worden wedergeboren. De natuurlijke geboorte van het volk Israël was tijdens de uittocht uit Egypte. Je kunt dit land zien als de natuurlijke moeder van Israël. Dat is waarschijnlijk ook de reden dat er tot vandaag een speciale relatie bestaat tussen Israël en Egypte. Egypte was ook het eerste land in het Midden-Oosten dat vrede sloot met Israël.

Vanaf het moment dat Jakob, die van God bij Pniël de naam Israël had gekregen, zich met zijn familie in Egypte vestigde, was Egypte feitelijk zwanger. De negen plagen die over Egypte kwamen kun je dan ook vergelijken met de negen maanden van een zwangerschap. De tiende plaag kwam zowel over Israël als Egypte. Beide volkeren konden daaraan ontsnappen, door het bloed aan de deurpost. Dit is een beeld van de dood en opstanding van de Here Jezus. De negende letter van het Hebreeuwse alfabet is een “thet”, wat “baarmoeder” betekent. Israël moest dus verlost worden uit Egypte. Dat was niet gemakkelijk. Het had per slot van rekening enkele eeuwen deel uitgemaakt van Egypte.

“. . . zo deed de Here de zee weggaan…” “en maakte de zee droog, en de wateren werden gekliefd”.

Zoals het ook gaat met een geboorte. Het water breekt. Zo werd Israël geboren of verlost.

Exodus 16:3
En de kinderen Israëls zeiden tot hen: Och, dat wij in Egypteland gestorven waren door de hand des Heren, toen we bij de vleespotten zaten, toen we tot verzadiging brood aten. Want gijlieden hebt ons uitgeleid in deze woestijn, om deze ganse gemeente door de honger te doden.

Zoals we gisteren gezien hebben, is de uittocht uit Egypte de natuurlijke geboorte van het volk Israël. Daar ontstond de aardse natie Israël. Helaas verliep de geboorte niet helemaal zoals het had moeten gebeuren. De navelstreng, de natuurlijke verbindingslijn tussen moeder en kind, waarmee het kind gevoed wordt, was niet afgesneden. Dat is dan ook de reden waardoor het volk terug bleef verlangen naar Egypte. Egypte is in de Bijbel altijd een beeld van deze stoffelijke wereld.

Deuteronomium 27 en 28 geven een verslag vooraf van wat er daarna met het volk Israël is gebeurd. Israël werd verstrooid onder de volken en zou naar Egypte terugkeren. Dat is ook inderdaad gebeurd. In 70 na Christus werd de tempel in Jeruzalem verwoest. Veel Joden zijn toen teruggekeerd naar Egypte. Men heeft zelfs geprobeerd zichzelf daar als slaaf te verkopen. Het eindigde dus zoals het begonnen was, als slaaf in Egypte.

Sindsdien is de Joodse staat een dode staat, of zoals de Bijbel zegt een “dood lichaam”. “En uw dood lichaam zal aan alle gevogelte des hemels, en aan de beesten der aarde tot spijze zijn; en niemand zal ze afschrikken”. (Deuteronomium 28:26) Het woord dood heeft hier niet de betekenis zoals wij dat kennen in de zin van “ophouden te bestaan”, maar het Bijbelse begrip dood heeft te maken met scheiding of verbroken gemeenschap. Er is geen communicatie meer.

Israël wilde zich niet afhankelijk stellen van de Heer. Het resultaat hiervan was dat God Zijn aangezicht voor haar verborg. Deze waarheid wordt in verschillende profetieën herhaald.